W budownictwie jednorodzinnym stosuje się również systemy wykorzystujące kolektory powietrzne. W kolektorach tego typu czynnikiem roboczym jest powietrze, które po ogrzaniu może być bezpośrednio kierowane do ogrzewania pomieszczeń mieszkalnych, hal sportowych, pływalni, hal przemysłowych, budynków inwentarskich, magazynów itp. lub do wymienników ciepła. Absorbery w tych kolektorach są najczęściej robione z blach metalowych z zewnątrz zaczernianych materiałami selektywnymi, a od spodu malowanych na czarno, jeśli powietrze jest tłoczone pod absorberem. Powierzchnie selektywne również w tego typu kolektorach zwiększają ich sprawność o 50—65% przy niskich temperaturach i o 15—35% przy wyższych temperaturach. Absorber nie powinien być płaszczyzną. Dużo wydajniejsze są absorbery z żebrami lub pofałdowanymi blachami, dla zwiększenia powierzchni wymiany.
Powietrze może być tłoczone trzema różnymi sposobami:
a) ponad absorberem (mało efektywny),
b) ponad i pod absorberem (najwydajniejszy przy niewysokich temperaturach),
c) pod absorberem (najlepszy przy wysokich temperaturach).
Kolektory tego typu mają wiele zalet:
— mniejsze wymagania techniczne — taniość,
— nie zamarzają,
— nie występuje zjawisko zwiększenia objętości, czy zmiany stanu skupienia przy nagrzaniu (przegrzaniu),
— nie występują uszkodzenia i przecieki systemu,
— łatwość obsługi i konserwacji.
Podstawowymi mankamentami kolektorów powietrznych są:
— mała pojemność cieplna powietrza (dla przeniesienia takiego samego ładunku ciepła w kolektorze wodnym potrzeba 30 dm3 wody, a w powietrznym — 120 kg, czyli 100 m3 powietrza),
— przekroje przewodów powietrznych dużo większe jak wodnych,
— sprawność wymienników ciepła między powietrzem a wodą gorsza jak między wodą a wodą (czy innym płynem).