Cement glinowy
Cement glinowy istotnie różni się w swojej budowie, składzie chemicznym i procesie wiązania od rodziny cementów portlandzkich. Głównym czynnikiem wywołującym wiązanie jest tutaj tlenek glinowy A2O3, a nie CaO.
Ponad 70% składu cementu stanowią gliniany wapnia o różnych postaciach, przy czym najliczniejsza z nich to CA – (CaO·Al2O3) i z kolei C5A3 Cement ten zawiera także dużo żelaza (do 15% związków żelaza z wapnem – C2AF i C2F).
Zawartość krzemianów wapniowych nic przekracza kilku procent. Głównym hydratem jest C4AH13 w postaci krystalicznej i amorficzny Al(OH)3. natomiast nie tworzy się Ca(OH)2. stąd duża odporność korozyjna tego cementu. Cement glinowy potrzebuje do wiązania około 30% więcej wody niz cementy portlandzkie. Dzięki swojemu składowi cement ten uzyskuje w stosunku do innych cementów najwyższą:
• wytrzymałość początkową (do 60 MPa po 24 godzinach), co stanowi ok. 85% wytrzymałości końcowej dochodzącej nawet do 80 MPa uzyskiwanej już po 14 dniach.
• stopień kaloryczności,
• odporność na działanie środowiska siarczanowego, amonowego, magnezowego i kwasowego oraz na środowisko alkaliczne,
• ognioodporność.
Cement otrzymywany jest przez zmielenie klinkieru glinowego, uzyskiwanego dzięki spieczeniu mieszaniny wapienia z boksytem bez dodawania gipsu. Cement ten jest drogi i bardzo trudny w zastosowaniu. Muszą być ściśle przestrzegane reżimy wilgotnościowe i temperaturowe przez cały okres jego dojrzewania.
Cement glinowy produkowany w Polsce pod nazwą Górkal występuje w kilku odmianach o zróżnicowanej ilości składników, a więc i różnych właściwościach.
Mimo że cementy te są odporne na agresywne środowiska siarczanowe, to – biorąc pod uwagę ich cenę i trudności wykonawcze – w praktyce są stosowane raczej tylko do wykonywania betonów żaroodpornych i ogniotrwałych. Ogniotrwałość cementów glinowych pochodzi stąd, że w wysokiej temperaturze następuje wiązanie typowe dla wyrobów ceramicznych. Nie wolno ich mieszać z innymi cementami ani domieszkami bez uprzedniej próby.